Ono što je verovatno specifično sa Borom Iljovskim jeste to što nije podilazio nečemu što bi bilo ovdašnji ukus ili neka tržišna logika, iako se može reći da je on jedan od slikara za kojeg u poslednje vreme ima sve više interesovanja i ova izlozba to na neki način i pokazuje, kao i to koliko je on kao slikar i danas zanimljiv i oni koji nisu upoznati sa njegovim radom, do sada, treba da vide ove slike, ocenjuje istoričar umetnosti Branislav Dimitrijević.

Iljovski je razvijao specifičan slikarski jezik, i specifičnu slikarsku „azbuku“, kako se izložba njegovih dela, koja je u toku u galeriji B2, i zove, dodaje Dimitrijević.

„Taj njegov slikarski jezik je jezik kojim je on doprineo razumevanju modernističke slike kao nijedan umetnik ovde“, kaže on i dodaje da slike ovog umetnika iako nastaju u ovdašnjem miljeu imaju neku vrstu univerzalnosti, koja ih može činiti univerzalno zanimljivima jer govorimo o slikarstvu koje nije referentno, nego je proizvod ozbiljnog slikarskog istraživanja.“

„Jedna od najznačajnijih slika na ovoj izložbi je slika koja se zove Jazz, i ona tačno govori o tome koliko je u njegovom slikarstvu ono što je tipično – referenca na muziku. Sinkopirani ritmovi koji se pojavljuju u njegovim slikama… On je često govorio o svojoj liniji kao o džeziranoj liniji, a ovu sliku je inače poklonio džez pevačici Biseri Veletanlić. I ona najbolje govori o tome kako njegovo sikarstvo, kada pratimo te preplete koji se dešavaju na površini slike s vremena na vreme proizvode trodimenzionalnost, pa je poriču… i u izboru boja imate muzicku lestvicu u kojoj mi te njegove ritmove gledamo“, objašnjava Dimitrijević.

„Atelje mladom slikaru, na žalost iz današnje perspektive – neverovatno“

Slikar Bora Iljovski imao je vrlo složenu životnu priču.

„Iljovski stiže u bukvalnom i u metaforičkom smislu kao izbeglica i „proleter“ – onaj koji ne poseduje ništa drugo, osim, u svom slučaju, sopstvenog talenta. Rođen je u jeku Drugog svetskog rata, kao Periklis Iljopulos, u mestu Drenova u severnoj Grčkoj, mestu koga više nema na geografskim kartama jer je do temelja srušeno u grčkom građanskom ratu a njegovo slovensko stanovništvo raseljeno. Čitavo detinjstvo je proveo po izbegličkim logorima, premeštan iz mesta u mesto, uglavnom u Poljskoj, da bi na kraju sa 14 godina došao u Beograd. Beogradska akademija prepoznaje njegov talenat i on 1961. biva (iz drugog pokušaja) primljen. Valjda jedina srećna okolnost koja će podupreti razvoj njegovog slikarskog talenta jeste da je kao umetnik stasavao u političkom sistemu koji je bio odgovoran prema umetnosti i kulturi i koji mu omogućava da već 1970. stekne i svoj prvi atelje.“

To mu je ipak omogućilo, dodaje Dimitrijević, da se u potpunosti bavi svojim slikarskim poslom, što iz današnje perspektive nažalost deluje skroz neverovatno, da jedan tako mladi umetnik dobije atelje i da mu društvo omogućava da se bavi onim u čemu je nabolji – a to je slikarstvo.

Izložba je otvorena do 15. avgusta.