Jedinica intenzivnog lečenja: Mesto gde timski rad i znanje pokušavaju da pobede najteže bolesti

“Intenzivna medicina svoje metode sprovodi u jedinicama intenzivnog lečenja, u narodu poznatim kao "šok sobe", u kojima rade posebno obučeni stručnjaci. Oni koriste specijalizovanu opremu za kontinuirani nadzor cirkulacije krvi, disanje, funkciju bubrega i ostalo, kao za izvođenje brojnih hitnih terapijskih intervencija. Intenzivna medicina se može slobodno nazvati posebnom oblasti medicine za šta je i dobila potvrdu uvođenjem uže specijalizacije”, objašnjava dr Lazić.

On dodaje da  tokom subspecijalizacije iz intenzivne medicine anesteziolozi, ali i lekari specijalisti određenih oblasti se usko specijalizuju za rad sa najkompleksnijim pacijentima.

Koji su to pacijenti kod kojih je indikovan prijem u JIL?

"Stanja nakon reanimacije, zatajenja nekog od vitalnih organa / organskog sistema - bubrega, jetre, srčane ili respiratorne slabosti, zatim, komatozna stanja različitog uzroka, pacijenti nakon opsežnih ili delikatnih operacija, teške politraume, srednje-teške i teške neurotraume, masivnih opekotina, ali i ugrožavajuće infekcije meningoencefalitis, masivna pneumonija i druga živitnougrožavajuća stanja zahtevaju neodložno kontinuirani monitoring i lečenje od strane najobučenijeg kadra”, kaže naš sagovornik.

Koje se procedure obavljaju u JIL-u

Dr Lazić dodaje da pored intenzivnog praćenja, specijalnog monitoringa, svakosatne revizije terapije obavlja se i niz dodatnih dijagnostičkih i terapijskih procedura.

“U slučajevima kada zdravstveno stanje pacijenta (produbljivanje neurološkog statusa do kome, teška respiratorna slabost, teška trauma koja zahvata nekoliko organskih sistema i sl.)  dovede do neadekvatnog samostalnog disanja intenzivista primenjuje ventilatornu podršku najčešće uz prethodno plasiranje trahealne cevi. Za to su najbolje obučeni anesteziolozi koji još u okviru specijalizacije prolaze detaljnu obuku za obezbeđivanje disajnog puta, pružanje najadekvatnije mehaničke ventilatorne potpore i intenzivno lečenje”, navodi sagovornik N1.

On ističe takođe da ako postoji potreba za time izvodi se bronhoskopom pregled, uzimanje uzoraka i/ili tretiranje disajnog puta.

U slučaju akutnog popuštanja bubrega u JIL-u je visokosofisticiranim uređajima instaliranim pored kreveta pacijenta moguće uraditi hemodijalizu i hemofiltraciju, očistiti krv od toksičnih produkata i faktora zapaljenja.

“Borba sa infekcijama koja je prilično teška kod dugoležećih pacijenata i onih koji su zbog osnovne bolesti ili stanja koja su dovela do toga sa oslabljenim imunološkim odgovarom je prilično zahtevan posao. Neophodno je uz što racionalnije trošenje antibiotika adekvatno prevenirati ili suzbiti zapaljenski proces. Nažalost, to nekada nije moguće jer infekcije nadvladaju i najsavremenije antibiotike, te je sepsa i dalje jedan od vodećih uzroka fatalnog ishoda svuda u svetu u jedinicama intenzivnog lečenja”, ukazuje doktor Lazić.

On dodaje da treba istaći i veliki značaj medicinskih tehničara na ovom mestu. Pored stalnog praćenja stanja i vitalnih parametara, učestvovanja u svim terapijskim i dijagnostičkim procedurama koje se izvode, ishrani, veliki doprinos izlečenju stoji i u svakodnevnoj nezi najtežih pacijenata.

Kako je raditi u JIL-u?

Kako kaže dr Lazić u jedinicama intenzivne medicine postoji možda i najtanja granica između života i smrti.

“Upravo zbog toga postoji povećan nivo stresa i sindrom sagorevanja (eng. "burn out Sy") medicinskih radnika na ovakvim poslovima što je dokazano brojnim istraživanjima širom sveta. Težina posla se pored rešavanja "zadatog medicinskog problema" u trenutku ogleda i u skoro svakodnevnom susretanju sa fatalnim ishodom.  U jedinici intenzivnog lečenja Neurohirurške klinike UKCS i neurotraumatologije Urgentnog centra se stalno se susrećemo sa hitnim stanjima gde ćete zbrinjavati do tada sasvim zdrave pacijenate”, kaže Lazić.

On ističe da neurotrauma predstavlja vodeći uzrok smrti populacije od 15-40 godina. To su uglavnom mladi zdravi ljudi ili deca koji su povređeni u saobraćajnoj nezgodi, padom sa visine, nasiljem, upucavanjem ili samoupucavanjem i sl.

“Neretko u najkraćem vremenskom intervalu moramo rešavati više povreda - povrede glave i vrata, grudnog koša i abdomena, zaustavljanje masivnog krvarenja i izvršiti hitnu nadoknadu izgubljenog. Takođe, pedijatrijska neuroonkologija je jedna od najtežih grana za zbrinjavanje jer i sama lokalizacija tumora npr. u zadnjoj lobanjskoj jami može uticati na funciju gotovo svakog organa u telu, a sam rad sa najteže obolelom decom ima dodatnu, pre svega emocionalnu, težinu”, kaže doktor.

On ističe da zato i ne čudi da i u ekonomski razvijenijim zemljama postoji deficit visokoobrazovanog kadra, lekara i medicinskih tehničara, spremnih za ovakve "izazove".

“Međutim, sve se zaboravlja kada vas poseti neko koga ste danima, pa i mesecima lečili. Nekada se bivši pacijent nikoga iz JIL-a i ne sećaju, zbog anestetika koje smo im ciljano davali ili zbog prirode bolesti, ali se mi njih i toka izlečenja gotovo u detalje sećamo. Najbitnije je da su oni dobro i da su sa osmehom došli na mesto svog "novog rođenja" i samo njihovo najiskrenije "hvala" znači puno svakom od nas”, kaže dr Lazić i za kraj opisuje JIL:

"Jedinica intenzivnog lečenja - to je ono mesto na kom timski rad, multidisciplinarni pristup i znanje pokušava da pobedi najteže bolesti, mesto gde našim delima "upumpavamo" novi život."